Koronacja Łokietka- wierszem

Dzisiaj duma mię rozpiera

Inowrocławski Łokietek

kraj jednoczy i koronę ubiera

Królewskim mieczem bronić 

granic ślubuje

Przed Krzyżakami karku nie zgina

Zawsze Polakiem i Kujawiakiem

się czuje.

Serce matki

Serce matki poznało króla

Choć wielu dziecko prześmiewało

Ona wiedziała, ona to czuła

Kochała to dziecię i bardzo jej zależało

Przygotowała je dobrze do wielkiej misji

Nadeszła pora i sen się ziścił

Wielkim królem to niedawne pacholę zostało

Choć pretendentów było przed nim niemało.

Nie było w historii polskiego narodu drugiego takiego władcy

Odwaga, upór, konsekwencja dobrze o nim świadczy

Wzrostem, manierami i urodą nie grzeszył

Ale nie ustawał w walce, kraj zjednoczył i polskie serca ucieszył

Tu na kujawskiej ziemi, w naszym mieście się wychował

Zebrał orlęta pod swoje skrzydła i się koronował

Uwił swe gniazdo na wawelskim wzgórzu

A dzieckiem biegał tu, na zamkowym podwórzu.

Niepozorna postura ale wiara niezłomna

Wielu wrogów, przeciwności mnóstwo

Kariera niezwykła, bardzo karkołomna

Upór, odwaga, waleczność i ubóstwo

Arcybiskupów Jakuba i Borzysława wybór dla Polski

Tylko Łokietek na tron krakowski

Węgierska pomoc jak z nieba spadła

Ręka Włodzisława zdrajców dopadła 

Gierwałd do papieża pielgrzymuje

Koronę dla księcia biskup szykuje

Janisław na Wawelu małego księcia koronuje

Wrogi Muskata upokorzony mu asystuje

Z wrogami po zwycięstwie rozprawa sroga

Takiego króla, lepiej nie mieć za wroga.

Bądźcie dumni inowrocławianie

Z tego małego człowieka

Który na naszych ulicach wyrósł

Nikt nawet nie przypuszczał co go czeka

Nauki od matki i franciszkanów pobierał

Potem na dworze u wujka Bolesława doświadczenia nabierał

Twardo do celu dążył, na kolanach nigdy nie prosił

O Polsce  myślał, dla niej wygnanie znosił

Koronę Władysław dumnie na skroniach nosił 

Bywało że pobity, zawsze się odrodził

Nikogo nigdy się nie bał

W zbroi niemal się urodził

Wielkiego mistrza pod Płowcami pognębił

Lecz żołnierz zbytnio świętował zwycięstwo

Zwierz umknął z klatki, na nic zdało się męstwo

Uwierzyło jednak wtedy serce polskiego rycerza

Że krzyżak pobity do piekła zmierza

Zbóje to zwykli, a nie rycerze Maryi 

Zamiast złotych łańcuchów i krzyży

Powróz pasował by bardziej do ich szyi

Nie są tacy wszechmocni wcale

Łokietek pokazał to pierwszy doskonale.

Mikra postura ale groźna marsowa mina

I ręka mocarna co miecz w obronie Polski trzyma

Kto poznał bliżej naszego króla

Nie kpił już więcej z jego urody

Królewska drużyna potrafiła ostro mieczami pohulać

Bitewnym potem oblewając się jak strumieniami wody

Bronili z oddaniem kraju i Kazimierzowego syna

Wychowanego na Kujawach wielkiego rycerza i gospodyna.

20 stycznia 1320 roku w katedrze na Wawelu ziścił się sen Eufrozyny, dokonało się, jej mały synek został królem zjednoczonej Polski.