Smutny wiersz z przesłaniem

Smutno w moim mieście

Przecudną kopalnię podziemne morze zabrało

Zniknął w czeluściach czasu zamek książęcy

Jakby tego było jeszcze mało

Widmo Ratuszowej Wieży we snach mnie męczy

Książę Kazimierz biega po mieście jak zjawa

Budzę się zlany zimnym potem

Przepiękny gród to jednak mrzonka nie jawa

Nie ma klasztoru, murów, bram miejskich, baszt

Zniknął też gdzieś most zwodzony

Ściska coś mocno za gardło

I jak tu nie być zawiedzionym

Zacierają się w pamięci miasta dawne, piękne obrazy

 

Po Wielkiej Synagodze na skwerze tylko tabliczka mała

Cierpię jakbym odniósł ciężkie urazy

Jak po szwedzkim potopie w sercu wielka pustka została

Nawet strasznego obozu baraki nie przetrwały

Nie przypominają cierpień wielu ludzi

Pośród tego smutku pojawił się uśmiech nieśmiały

Choć powinniśmy pamiętać o tym co piękne było i ważne

Przypominać, odbudowywać, pielęgnować

Doprowadzić do spełnienia wielu marzeń.

Dzisiejszy post to wiersz przeplatany obrazami o tym co utraciliśmy, o uczuciach z tym związanych, ale także o nadziei i o tym co możemy przypomnieć, odzyskać, przywrócić miastu.

Smutno gdy najbliżsi odchodzą

Nikną w odmętach zaświatów

Choć żyjący robią co mogą

By przypomnieć ich jeszcze światu

Kopalnio, nie czas jeszcze umierać

Wieżo, możesz na Rynek wrócić

Władysławie, Jadwiga na ciebie czeka

W takie marzenia próbuję uciec

Podobno się spełniają, więc czekam z nadzieją

Może wiosenne wiatry dobre wieści przywieją....