Pamięć o Tych co odeszli i płomyk dla Bohaterów.....

W mglisty dzień listopadowy

snują się dusze w dymach ze zniczy nad mogiłami

jesteśmy znowu razem jak niegdyś

wczoraj, miesiąc temu, przed latami

rozmawiamy,śmiejemy się, marzymy

wieczorem w domu popłakujemy.....tęsknimy
 

Odeszły już tłumy

samotnie i czwórkami jak na defiladzie

po wielu zaginął już ślad

o innych wspominają już tylko kamienie

dziś małe płomyki migocą naszą pamięcią

oni już nigdy nie wrócą

ale przecież tu są.....w sercu

Zapaliłem dzisiaj wiele zniczy

o tysiące jednak za mało

pochyliłem głowę w wielu miejscach

w wielu więcej by się chciało

odmówiłem setki modlitw

należałoby miliony

wiele ofiar poniósł polski naród

więziony,sponiewierany, zniewolony

sprawmy by zniczy i naszych modlitw

nigdy nie brakowało.

Zapalmy płomyk na grobach bohaterów

ofiarujmy modlitwę za ich dusze

zabierzmy ze sobą nasze dzieci i wnuki

niech trwa przez wieki naszej pamięci łańcuszek

o tych co mieli za nic kule,tortury i niewolę

chylę przed nimi czoła

zapalam znicze i przed orłem stoję.

W płomieniach zniczy twarze i dusze migocą

Wokół krążą nasze wspomnienia

Postaci i zdarzenia wychodzą z cienia

Stają obok nas i dniem i nocą

Wracają choć na chwilę do naszej świadomości

Taki przejaw naszej pamięci i miłości.

***

Wiersz napisany 1 września, dzisiaj w tym dniu także bardzo aktualny..............

Polsko pamiętasz?

Spróchniały białe brzozowe krzyże

czas mogiły zrównał z ziemią

karty pamięci mgła zasnuła

przelana krew wsiąknęła głęboko

czy nowe pokolenia już zapomniały?

walczyli dziadowie i ojce

o to byśmy nad Wisłą żyli

ginęły kobiety i dzieci

by tutaj po polsku ludzie mówili

nie może pójść na marne

ofiara z ich cierpień i życia

Polsko daj przyszłość i pracę

tym co żyją między Bałtykiem i Tatrami

zadbaj by nie musieli wyjeżdżać za chlebem

dość już po świecie przez lata się tułali

chcemy by młodzi wiedzieli

że mogą tutaj swą przyszłość budować

by w pięknym kraju im życie smakowało

czy to tylko marzenie niemożliwe do spełnienia?

czy wreszcie dla Polaków stanie się życzliwa

ta krwią i życiem okupiona ziemia?

 ***

I jak co roku wiersz poświęcony Tacie............ 

Wspomnienie

Białe srebrem przetykane włosy

Pogodna ciepła twarz bruzdami przeorana

Szorstkie spracowane dłonie

Kościste chude kolana

W ognikach zniczy staje przed oczyma

Dziecięce wspomnienie

Twój uśmiech i błyszczące szare oczy

Chciałbym jak król na swój tron złoty

Znowu dziś na Twe kolana wskoczyć

Przytulić się

Poczuć to wielkie bijące serce

Trwać tak bez końca

Tego pragnę najwięcej.............