Zaczytana ławeczka w dziwnym ogrodzie i mój wierszyk....

 

 

To właśnie obraz Józefa Mehoffera "Dziwny ogród" olej, płótno z 1903 roku, w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie fot. portal Niezła Sztuka.

W tym miejscu, pośród zieleni, obok biblioteki znakomite miejsce na lekturę.....dzisiaj stosownie do okoliczności przeczytałem na ławeczce wiersz Leopolda Staffa "Przedziwny ogród".....

„W przedziwnym mieszkam ogrodzie,
Gdzie żyją kwiaty i dzieci
I gdzie po słońca zachodzie
Uśmiech nam z oczu świeci.

Wodotrysk bije tu dziwny,
Co śpiewa jak śmiech i łkanie;
Krzew nad nim rośnie oliwny
Cichy jak pojednanie.

Różom, co cały rok wiernie
Kwitną i słodycz ślą woni,
Obwiązujemy lnem ciernie,
By nie raniły nam dłoni.

Żywim rój ptaków, co budzi
Ze snu nas rannym powiewem,
Ucząc nas iść między ludzi
Z dobrą nowiną i śpiewem.

I mamy ule bartnicze,
Co każą w pszczół nam iść ślady
I zbierać jeno słodycze
Z kwiatów, co kryją i jady.

I pielęgnujem murawę,
Plewiąc z niej chwasty i osty,
By każdy, patrząc na trawę,
Duszą, jak trawa, był prosty”.
— Leopold Staff, Przedziwny ogród

Usiadłem sobie na ławeczce 

w dziwnym ogrodzie

pośród kwiatów

przy akompaniamencie

ptasiej i owadziej muzyki

z upodobaniem zanurzyłem się

w Leopolda strofy

rozkoszując się pięknem chwili

sam drapnąłem malutki wierszyk

pożegnałem się i poszedłem.....